René had een specifiek idee, een ideologie waarvoor hij leefde en hoe hij het zag voor ons allemaal. Hij noemde ons zijn familie. Zijn leven was aan ons opgedragen, totaal onbaatzuchtig en opofferingsgezind. Elke minuut van de dag spendeerde hij aan ons, ons leven en welzijn. Hij zou ons helpen en door het leven loodsen. Ook over ons gezamenlijk maatschappelijk leven had hij een specifiek idee, namelijk dat we onszelf zo los mogelijk konden maken van deze maatschappij door samen te werken. Ten eerste om niet tot de ‘maatschappijsletten’ te behoren zoals René dat noemde en ten tweede om meer geld te verdienen met minder inspanningen, zodat we deze tijd aan onze geestelijke ontwikkeling konden besteden.

Toen ik net in de groep kwam was ik verbaasd over hoe deze mensen met elkaar omgingen. Heel vriendschappelijk, betrokken en het leek wel of iedereen alles voor elkaar deed. Als je er van een afstandje naar keek was dat heel apart, een groep mensen die als een soort eenheid bewoog. Ze hadden dezelfde ideeën over de dingen. Naarmate ik wat langer bij de groep zat werd ook ik in deze structuur meegenomen. Ik ging langzaam ook zo denken als zij. De omgangen buiten de lessen om werden ingericht naar de bedoeling van René, want hij was de maatstaf. Velen van deze jongens en meiden zaten al jaren bij de groep, sommigen al meer dan 10 jaar voordat ik erbij kwam, zij waren al gevormd. Voor een aantal van hen was het ook een echte jongensdroom. Ik spreek nog regelmatig mensen van die tijd en zij vertellen ook over hoe het in de beginjaren van de groep was. Het schijnt een wat harmonieuzere tijd te zijn geweest dan toen ik in de groep kwam. De beginjaren waren voor de meesten in die tijd echt leuk: trainen, motorrijden, film kijken enzovoort... en nog geen leerstellingen en dwangmatige bijeenkomsten. Wel gaf René toen al een voorbeeld en werd nageleefd wat hij verlangde. In de loop van de ruim 30 jaar dat de groep bij elkaar is geweest werd de toon hoe langer hoe intenser.

Omdat René vond dat we maatschappelijk vrij moesten zijn had vrijwel iedereen een eigen bedrijfje, zodat niemand verplichtingen had naar een werkgever. Maar dit was nog niet genoeg volgens René en hij vond dat er gemakkelijker meer geld moest kunnen komen, we moesten helemaal vrij worden. En met deze gedachte in het achterhoofd bespeelde hij de mensen in de loop van de tijd, maakte het aantrekkelijk, dichtbij en mogelijk. Zo leidde hij de mensen het criminele pad op. 

Wietplantages. Voornamelijk de jongens investeerden in de aankoop van materiaal en sloten hiervoor zelfs leningen af. Het doel was winst te maken uit de wietteelt en zo zouden de jongens eerst uit de schulden raken en daarna zou de rest van groep hier financieel van profiteren. René was echter behoorlijk paranoïde. Onder het voorwendsel van zijn helderziende blik op een inval, ontruimden de jongens bijna iedere keer nog voor er geoogst kon worden. Dat betekent dat er geen geld kwam, alleen maar meer investeringen want er moest weer opnieuw opgebouwd worden. Het liefst met een heel nieuw systeem waar nog veel meer geld in moest. 

Op de diverse woongroepen werd ook in de schuren een plantage opgebouwd. Een enkele keer kon er geld van gemaakt worden, dit werd dan zogenaamd eerlijk verdeeld door René maar van inlossing van de leningen kwam nooit wat.
Mijn betrokkenheid bij deze dingen was redelijk beperkt maar op een gegeven moment was er door de Duitse politie een inval vanwege verdenking van een wietplantage en toevallig woonde ik daar toen ook. Er was een huiszoeking op verdenking van het kweken van wiet in een van de schuren, alles werd overhoop gehaald. Ik werd samen met de anderen meegenomen naar het politiebureau voor verhoor. Dezelfde dag mocht ik naar huis, ze hebben niks gevonden want alles was inmiddels ontruimd. Ik beleefde het als in een shock, wist niet goed wat me overkwam, was bang en nog steeds als ik er aan denk wordt ik misselijk van het feit dat ik betrokken was hierbij. Ja, ik heb hier echt wel spijt van. Ik ben er zo enorm op tegen en het druist zo tegen mijn eigen gevoelens en ideeën in dat ik het echt schaamtevol vind om hier over te vertellen.

Op mijn 21e ben ik afgestudeerd als fysiotherapeut, heb op verschillende praktijken gewerkt en gedurende de periode dat ik in de groep zat had ik een eigen praktijk voor fysiotherapie, waar ik gerespecteerd werd voor het goede werk dat ik deed. Ik deed dat ook met plezier en ik was trots op mezelf en op wat ik opbouwde daar. Dat ik in mijn privé met zo’n groep leefde en dus zélfs met dit soort dingen in aanraking kwam is voor mij moeilijk om te erkennen. Het maakt me oprecht nog steeds misselijk. "Ik was in de macht van René", dat is dan wat ik tegen mezelf zeg. En "Ik had geen zeggenschap meer over mijn eigen handelen",…ja klopt. Maar toch, blijft erg rot. "En hoe zullen mensen die dit lezen dan over mij gaan denken?", gaat er door me heen nu. Ik hoop dan maar dat mensen de gehele context van deze rotte geschiedenis mee willen nemen en met een open blik en begrip kunnen kijken naar mij. Zonder oordeel wellicht. Je kunt niet in iemands leven kijken en 'zomaar' een oordeel vellen. Maar rot is het natuurlijk wel dat ik dit deed, heel rot.

Ik kan mezelf recht in mijn ogen kijken, omdat het niet mijn schuld was, ik was niet de aanleiding tot het trappen van rotzooi in andermans leven. Dat was René.

Uiteindelijk zijn we met alles gestopt omdat René het te risicovol vond. En zo bleven de jongens dus achter met enorme schulden die nooit meer ingelost werden.

Toen we dus helemaal gestopt waren met wietteelt was er een tijdje niets. Alleen gesprekken over hoe we legaal geld zouden kunnen verdienen middels het bundelen van onze krachten. In onze groep zaten mensen van allerlei verschillende opleidingsniveaus. We hadden een verpleegkundige, een verzorgende, een psycholoog, meerdere fysiotherapeuten, een oefentherapeut, een boekhouder, een hovenier, een timmerman, een elektricien, sportinstructrices enz. We waren een maatschappij op zich als je de opsomming zo ziet, vind je niet? Dat vond René dus ook. Zijn vriendin, Mieke, had een broer die drugsverslaafd was geweest en behandeling had ondergaan in een verslavingskliniek. René hoorde hoeveel geld omging in de verslavingszorg en opperde het idee om te onderzoeken of wij zelf ook een verslavingskliniek konden opzetten. We hadden alle kennis in huis om ons daar mee bezig te houden, bovendien waren we zeer creatief in het vinden van oplossingen om dingen mogelijk te maken.

Na een aantal maanden van voorbereiden en plannen werd een van de huizen waar een aantal groepsleden woonden ingericht en verbouwd tot kliniek met slaapkamers, een grote eetkamer, een fitnessruimte, een gezamenlijke therapieruimte en individuele behandelkamers. Er vonden sollicitaties plaats voor psychologen, ervaringsdeskundigen en een psychiater. We voldeden op deze manier aan alle eisen om onze zorg te kunnen declareren bij de zorgverzekeraars. Een aantal van onze groepsleden deden bijscholingen om aan mensen met verslavingsproblematiek zorg te kunnen verlenen. Er werd door iedereen enorm geïnvesteerd in tijd, energie en geld, behalve door René uiteraard. We werkten ons uit de naad, vaak buiten reguliere werktijd en voor niks om het te kunnen realiseren. En daarnaast kregen we nog regelmatig op onze kop omdat het niet snel genoeg ging volgens René. 

In 2011 was de opening van Counterpane. De structuur van de kliniek zat echt wel goed in elkaar. We hadden goede resultaten en we draaiden met de kliniek een goede omzet. Toch ging het uiteindelijk mis door wanbeleid van het bestuur, waar René een belangrijk onderdeel van uitmaakte. Veel later kwamen we erachter dat René en Mieke zichzelf maandelijks duizenden euro’s toebedeelden die feitelijk anders verdeeld hadden moeten worden om de kliniek bestaansrecht te kunnen geven.

Alle energie, tijd en geld was weer helemaal voor niks én weer trokken de mensen die hierin geïnvesteerd hadden aan het kortste eind. Ik durf wel te zeggen dat René hier nog het minst aan geleden heeft, zoals altijd.

Ik laat nu enorm veel details weg want als ik alles volledig zou uitschrijven, zou ik hierover al twee boeken kunnen schrijven.

Na dit debacle bleven de gesprekken gaan over het financieel onafhankelijk worden maar ik merkte dat iedereen hier al helemaal genoeg van had en aan de bodem zat van hun wilskracht om nog eens wat nieuws op te starten. En toch deden we dat. Het zou een multidisciplinair behandelcentrum worden! Pffff….daar gingen we weer. Ik maak even een lang verhaal kort: bij het uit elkaar vallen van de groep werd ook dit behandelcentrum ontbonden.

Wat ik wel grappig vind om te vertellen is wat er zoal voorbij gekomen is aan opties, dat kun je je namelijk bijna niet voorstellen. René wilde een wegenbouwbedrijf starten, een coachingbedrijf wat survivals aanbood, een gigantisch hoveniersbedrijf overnemen, we zouden motoren verbouwen zoals je dat ziet op Discovery, René wilde zélfs een keer dat we een crematorium gingen starten. Oja, en hij wilde een trein kopen en handel drijven door Europa, hij wilde een bergtop kopen en helemaal zelfvoorzienend gaan leven. Je hoort wel, het werd gekker en gekker… Daar zijn we dus allemaal niet aan begonnen! De koek was al op bij de meesten van ons.