In de ruim 12 jaar dat ik bij de groep zat waren er wekelijks diverse bijeenkomsten, besprekingen noemden wij dat. In het begin was ik daar alleen na de trainingen op zondagmiddag en woensdagavond bij. In de loop van de tijd werd mijn betrokkenheid bij de vriendengroep steeds intensiever en mocht ik vaker bij de besprekingen zijn. Ik werd uitgenodigd daarvoor omdat ik aan mijn vrienden en dus aan René had bewezen dat ik echt iets met mijn leven van plan was: ik wilde mezelf ontwikkelen en groeien als mens en als krijger. Dat was de voorwaarde waarop René me toeliet tijdens die besprekingen. 

De besprekingen gingen over de leerstelling. René had deze ontwikkelt, zo vertelde hij ons, om de mensen te leren hoe je moest leven, hoe een spiritueel leven te lijden en jezelf te bevrijden van alle moeilijkheden. Als jonge, zoekende mensen, waren wij hier erg in geïnteresseerd. We wilden allemaal een sterk leven leiden, waardig, trots en respectvol. In onze ogen was het een prachtig doel. René had werkelijk adembenemende verhalen over waar je als mens, als ziel, toe in staat bent. Hoe je innerlijke reis zou kunnen zijn als je jezelf steeds verder zou ontwikkelen op het spirituele pad van de krijger. Dat was ook de reden dat hij de kungfu op de vloer geen vechtsport noemde maar vechtkunst. Een voor hem, enorm belangrijk verschil, want het ging juist om de innerlijke weg. Wij deden: via het lichaam naar de geest. Als je je geest onder controle krijgt door het lichaam te disciplineren, dan kan je geest álles! 

De leerstelling bestond uit dertien leefregels: 

1. Broederschap en plicht gaan vóór alles. Broederschap is belangeloze Liefde. 

2. Meditatie is een dagelijkse belangrijke plicht. 

3. Een dienend bestaan ten opzichte van alles wat leeft. 

4. Nutteloze gedachten en gevoelens elimineren, onophoudelijk. 

5. Je zwaardziel ontwikkelen. 

6. Je zwaardkunst perfectioneren. 

7. Je gevechtskunst perfectioneren. 

8. Moed en trouw ontwikkelen en cultiveren. 

9. Lichaam zuiveren en sterken. 

10. Weldenkend en welbespraakt zijn of anders worden. 

11. Nooit vergeten om tijdens moeilijke momenten het hele leven te zien. 

12. Intelligentie en dankbaarheid ontwikkelen. 

13. Dapper, moedig leven. 

De plicht is dit steeds te bestuderen. Een studie maken omdat je vanuit een sterk gemis de noodzaak voelt en ziet.

En dit bestudeerde ik…dag na dag… Ik bestudeerde het niet alleen, ik trachtte het zo goed als ik kon in praktijk te brengen. De besprekingen over de leerstelling waren geweldig, inspirerend, versterkend en sprak enorm tot onze verbeelding. Het werd je ineens allemaal zo duidelijk, het gevoel van: ‘Ja! Zo wil je zijn als mens.’ En René was ons grote voorbeeld, we hadden groot ontzag en respect voor hem, iedereen voelde dit zo. Hij gaf ons ook het gevoel dat wanneer we naar hem zouden luisteren, we er zouden komen…voorbij al je onzekerheden in het leven. Maar…je moest er wel zelf hard voor werken. Dat deden we dan ook.

Een aantal bladzijden uit mijn geschriften met leefregels:
(Lees hieronder verder) 

Er waren ook besprekingen die ervoor bedoeld waren om individuen van de groep te bespreken. René leidde dit ook allemaal. Hij pikte er iemand uit waarvan hij vond dat diegene besproken moest worden. Deze besprekingen waren minder fijn, zaten vaak boordevol spanning maar hadden als doel om diegene vooruit te helpen in het leven. We waren dan ook toegewijd om te helpen en ondersteunen waar we maar konden. Het hoorde er gewoon bij, we moesten voor onze broeders en zusters zorgen: leefregel nummer 1 van de leerstelling! 

Eén van vele gebeurtenissen: ‘Joris repareerde al jaren auto’s van de mensen in de groep op verzoek van René. Op een avond werd hij door René beschuldigd van het feit dat hij auto’s van de vrienden als experiment gebruikte om te leren sleutelen en dat zij de dupe waren van de hoge onkosten die daardoor ontstonden. 

Dit gedrag zou de ontwikkeling van Joris stagneren. Dus René confronteerde hem ermee.  Joris zei dat hij zich van geen kwaad bewust was en echt zijn best deed en zelfs geld bijlegde om de rekening laag te houden. FOUT. Volgens René was dit een leugen. Joris bleef volhouden in de oprechtheid van zijn handelen maar René geloofde hem niet. Wij moesten ons ook bemoeien met dit gesprek, want we moesten Joris helpen in te zien hoe slecht hij zijn eigen motieven kende en dat hij echt wel oneerlijk was. 

Hoe meer de avond vorderde en Joris niet toegaf dat die beschuldiging waar was, hoe grimmiger de toon werd. Avond aan avond werd Joris onderwerp van gesprek, waarbij ook regelmatig werd gedreigd dat hij weggestuurd werd. Het was heel ernstig, ik zag gewoon dat hij totaal uitgeput raakte. Hij werkte overdag fulltime in de bouw en ’s avonds werkte hij zich in het zweet om de auto’s te repareren en daarbij kreeg hij tijdens de besprekingen nu deze zware beschuldigingen in zijn schoenen geschoven. 

Er ontstond bij ieder van ons onrust en verwarring hierover, daar zorgde René wel voor. Ergens kon je ook niet geloven dat Joris dit zou doen maar René ziet alles dus het moet dan wel waar zijn. We konden Joris niet in zijn eigen kleinmenselijke val laten lopen dus we gingen weken door met hem te bespreken. Het was immers de bedoeling dat Joris inzag wat hij aan het doen was, zodat hij kon draaien en weer op het juiste pad kwam. Op een zeker moment liet René hem weer met rust, Joris zou het inzien en René zag dat Joris zijn best deed om zuiver te leven.’ 

Als we naar Kessel gingen, wekelijks zo’n 4 à 5 keer, wist je eigenlijk nooit precies wat voor avond het zou worden. Zouden we esoterische les krijgen of zouden we weer iemand bespreken, wat zou er van ons verwacht worden dit keer? En eigenlijk was je altijd bang dat het weer verkeerd zou gaan, dat iemand weer iets doms zou zeggen en we daar dan de hele avond over zouden moeten praten en dat we dan weer naar ons hoofd geslingerd zouden krijgen hoe achterlijk we allemaal waren en we totaal niet deugden voor het pad van de Krijger. Sommige dagen waren afschuwelijk en werkelijk traumatiserend, want hij kon zover gaan als dat je met zijn hand, een zweep of een natte theedoek werd geslagen. Ik heb hem ook weleens een boodschappenkrat op een vrouw haar hoofd kapot zien slaan. Gelukkig gebeurde dit niet wekelijks maar wat wel nagenoeg wekelijks speelde waren scheldpartijen of bedreigingen. De avonden duurden altijd tot diep in de nacht, waren totaal uitputtend. En de volgende dag stonden we allemaal weer op het werk. We raakten verdoofd. 

Het gekke was, je kon niet weg. Tuurlijk, je kon wel weg, want je was ook niet 24/7 bij hem in de buurt, maar JE KON NIET WEG. Als je in de ‘slechte hoek’ zat dan boezemde René je angst in dat hij je op zou zoeken en iets aan zou doen, zou laten verkrachten, zou vermoorden of je familie zou laten vermoorden. 

En als de tijden beter waren, als je in de ‘goede hoek’ zat, dan ging je óók niet weg want René had de gave om je op een voetstuk te zetten. Dan was de tijd in de groep een stuk beter voor je. Tegen de tijd dat je daar weer een beetje in ging geloven werd je weer onderwerp van gesprek. Dan werd je beticht van arrogantie en dat je naast je schoenen ging lopen en jezelf beter vond dan de rest. In werkelijkheid was je alleen maar blij dat het even goed met je ging en je gevrijwaard was van zijn rotte bejegeningen.

Onder andere de hoop op betere tijden maakte dat je bleef. Zo lag er de belofte in het verschiet dat wanneer je volhoudt, je er wel komt. Ook de besprekingen over de innerlijke weg naar bevrijding hield ons op de been. Een krijger geeft niet op.