Na mijn vertrek op 12 april 2017 heb ik een hele heftige periode doorgemaakt. De mensen die al uit de groep vertrokken waren hielden bijna continu een oogje in het zeil. Ik heb enorm veel gesprekken met hen gevoerd en dat ging altijd over wat er achteraf bezien allemaal gaande bleek te zijn geweest in de groep. Een voor een vielen de schellen van mijn ogen. Daarbij ging ik regelmatig door het lint van woede over zoveel onwaarachtigheid. Keer op keer werd ik geconfronteerd met een verhaal over hoe iets werkelijk in elkaar had gezeten en bij elk verhaal zag ik in één klap hoe het zat, dat ik er een ‘niet pluis’-gevoel over had gehad maar ook dat ik daar dus niks mee gedaan had of niks mee had kunnen doen in die situatie. Ik ben zó ongelofelijk boos geweest en verdrietig maar ook ontzettend verbaasd over hoe René dit heeft kunnen doen voor zo’n lange periode en met zoveel mensen. Het was bijna niet te bevatten. Het is dat ik er zelf middenin heb gezeten, anders had ik het waarschijnlijk maar moeilijk kunnen geloven als ze me het hadden verteld. 

Deze heftigheid duurde om en nabij 2 maanden, daarna kwam ik in wat rustiger vaarwater. Althans, iets minder onstuimig vaarwater dan. Wat ik wel leuk vind om te vertellen is dat Joris en ik elkaar weer ontmoetten en ook vaak met elkaar spraken over wat er allemaal gebeurd was. En, onze liefde bloeide weer op. Echt heel bijzonder. Ik vind het een ‘echte love-story’, zo een waar je een film over kunt maken. *Big smile*

 

Wie ben ik? Wat is er allemaal met me gebeurd? Hoe heeft René me dit allemaal aan kunnen doen? Waarom was ik hier gevoelig voor? Wat zegt dat over mij? Heeft het ook te maken met mijn opvoeding? Waarom is mij dit overkomen? Waarom zag ik het niet eerder? Hoe ben ik in deze brainwash terecht gekomen? En zoveel meer vragen had ik waarop ik een antwoord wilde. Ik werd geconfronteerd met mezelf. Ik was ernstig onzeker over mezelf, ik wist niet meer precies wat ik wilde en wie ik eigenlijk was. Mijn leven in de groep was heel duidelijk en overzichtelijk, mijn maatschappelijke leven was duidelijk en overzichtelijk maar ineens was er van die duidelijkheid en overzichtelijkheid in mijn leven niets meer over. Bovendien was alles wat ik dacht te hebben opgebouwd een complete leugen! Dus hoe moest ik nu verder? Ik was jarenlang nagenoeg monddood gemaakt, zelfs het horen van mijn eigen stem was me vreemd. Raar klinkt dat hè? Pas wanneer ik met Joris praatte hoorde ik voor het eerst weer mijn eigen stem. Dit is letterlijk zo maar ook figuurlijk uiteraard, want ook mijn mening moest ik weer uitvinden. Als iemand iets vond of zei dan werd ik onzeker, waaraan kon ik het toetsen? Ik had helemaal geen goede referentie, want alles wat ik kende was onwaar geweest. Onvoorstelbaar eigenlijk. Wat ik wél direct na mijn bevrijding ontdekte is dat mijn eigen kompas, mijn innerlijke stem, loepzuiver is. Dat ik altijd daar op kan vertrouwen en dus nooit meer ergens in mee hoef te gaan wat niet oké voelt. Nou, dat werd vanaf toen mijn heilige graal! Want hoe onzeker ook, als iets niet oké voelde dan ging ik er niet in mee. En dit klinkt gemakkelijker dan het was.
 

‘Heb je hulp bij je verwerking?’ vroegen mensen weleens. Nee, in het eerste jaar na mijn vertrek wilde ik geen psychotherapie omdat ik vond dat ik het best zelf kon verwerken. Mijn nieuw, hervonden, kompasje deed het super en met Joris kon ik over alles praten. Hij wist immers heel goed hoe het daar was geweest. We waren enorm goed samen, ons leven opnieuw opbouwen en ondertussen grote dingen een plek geven. Voor het eerste jaar van mijn herstel was dit prima. 

Ná dat eerste jaar uit de groep kreeg ik het wel wat moeilijker. Herbelevingen, aanhoudend energieverlies, lichamelijke pijn, uitputting...een kleine opsomming van dingen waar ik tegenaan bleef lopen en die maar niet wilden oplossen. Wanneer kan ik nou verder met mijn leven? Wanneer zal ik weer overlopen van energie? Blijft het voor altijd zo? Hoe komt dit? Wat een ellende, ik was uit de groep en nu zat ik nog steeds met de brokken van mijn verleden. Hoe krijg ik dit op een rijtje in mezelf en hoe ga ik mijn lichaam in balans krijgen? Mijn fysiotherapiepraktijk heb ik verkocht in 2018 omdat het op dat moment helemaal niet meer ging, ik liep leeg en kon niet meer.

Wat te doen als je op het punt staat dat je geest en lijf het niet meer doen? Ik ging naar de huisarts en besprak mijn probleem. Ze gaf me een verwijzing naar behandelcentrum Psytrec in Weert. Na de intake kreeg ik te horen dat ik geen posttraumatisch stress-syndroom (PTSS) had, geen behandeling kon krijgen daar en beter kon zoeken naar een reguliere psycholoog. Ik kan wel begrijpen dat ze dit verkeerd ingeschat hebben, want ik kwam erg zelfverzekerd over, kon me goed verwoorden over wat ik meegemaakt had, kon ook goed vertellen wat er met me aan de hand was én ik zei dat ik niet het gevoel had dat ik getraumatiseerd was. Ik weet nu wel beter, al mijn symptomen zijn het gevolg van trauma. Het was een zoektocht om de hulp te vinden die ik wilde. Ik heb gezocht naar een behandelaar die kijkt naar lichaam en geest en dacht het te vinden bij een behandeling dat heet bodynamics. Ik meldde me bij een psycholoog die dergelijke skills in huis had maar zij vond dat EMDR beter was om te doen. Ik heb 9 sessies gedaan en daar zijn de scherpe randen van het trauma er af gegaan maar mijn energie was nog steeds niet goed en ik was verre van in balans. En ik bleef ook maar tegen Joris zeggen dat het in mijn lichaam zat en dat ik niet wist hoe ik dat eruit kon krijgen. Natuurlijk heb ik ook wel tegen mezelf gezegd dat het tijd nodig heeft maar hoe lang duurt het voordat je verlost bent van deze opgelopen lasten? Ondanks dat ik mezelf veel ruimte gaf voor mijn herstel vond ik het met tijden moeilijk om te accepteren dat deze hele periode in de sekte nog steeds zoveel impact op mijn leven had.
 

In de tussentijd speelde er ook nog iets anders. Vijf maanden nadat ik uit de groep stapte kreeg mijn vader de diagnose longkanker en vanaf toen stond ook dat belangrijke deel van mijn leven op zijn kop. Paniek! Hoeveel tijd heb ik nog met papa? En hoe gaan we dat invullen? En zo nog veel meer vragen. Want, ik wás er al 12 jaar niet geweest en nu zou ik zo graag tijd met mijn familie doorbrengen en nu werd dit zogenaamd vanzelfsprekende feit ook nog eens aan het wankelen gebracht. Mijn vader overleed begin 2019 en toentertijd had ik het gevoel dat ik niet genoeg tijd meer heb gehad met mijn vader. Ik raakte na zijn overlijden geblokkeerd en kon niet goed rouwen. In mijn hart en hoofd lag alles overhoop, ik kon niet voelen. Na een tijdje heb ik daar hulp voor ingeschakeld en heb in de loop van de tijd kunnen verzachten in dit stuk verdriet. Ik voel nu in mijn hart dat het goed is tussen hem en mij en dat meer tijd hier op aarde daar los van staat.

Vlak na het overlijden van mijn vader ben ik in loondienst gegaan bij een praktijk voor fysiotherapie. Een hele goede zet, want mede dankzij dit werk waren Joris en ik in staat om ons huis te kopen. Een fantastische plek waar we ons helemaal goed voelen. Na 1,5 jaar op deze werkplek liep ik weer tegen mezelf aan, ik viel uit met een flinke burn-out. Ik moest blijkbaar nog dieper gaan in mijn verwerking. Er kwam een fijne psychotherapeute op mijn pad waarmee ik via de methode Internal Family Systems werkte aan mijn psychische welzijn. Dat is het werken met je innerlijke delen om alles de juiste aandacht en een juiste plek te geven. Een tijdje ben ik onder behandeling geweest bij haar en heb ook nog een geweldige 6-daagse training gevolgd, De Waarheid van je Ziel. Ondanks het feit dat de therapie heel goed ging bleef ik intens vermoeid en had het gevoel dat ik ook geestelijk nog weinig kon verdragen, al boekte ik wel vooruitgang hierin. Deze therapeute adviseerde me om naar een craniosacraaltherapeute te gaan in Venlo. Dat deed ik en voor het eerst had ik het gevoel dat deze therapievorm het trauma in mijn lichaam kon aanraken en er stukjes van kon verzachten. Ik vond het heel fijn maar ik voelde ook dat er zoveel emoties en pijnlijke stukken werden aangeraakt dat ik ruim tijd nam tussen mijn afspraken. Ondertussen speelde ook nog de jusititiële rompslomp wat een enorme wissel trok op mijn energie, dus ik bleef het maar rustig aan doen. 

Pas ná de rechtszaak ging het ietsje beter met me. Maar nog steeds, eerder op het randje van uitputting dan dat ik me energiek voelde. Ik begon langzaam weer een aantal uren met werken, vooral omdat de bedrijfsarts dat zo wilde. Ik heb ook mijn werk als fysiotherapeut heel erg onder de loep genomen en voelde dat ik daar niet meer goed in aardde. Wat dan wel? Ook weer zo’n grote vraag. Een zoomgesprek met een coach bracht me op het spoor van de opleiding craniosacraaltherapie die ik inmiddels ben gaan volgen. Een werkelijk fantastische opleiding voor mij. Het mes snijd aan zoveel kanten hier. De therapievorm die ik daar leer sluit naadloos aan bij mijn ontwikkelde vaardigheden in het werken met mensen en is voor mijn professie en praktijk dus super maar ook krijg ik daar zelf alle behandelingen in tienvoud! Het helpt me om die enorme stress die in mijn lichaam zit opgeslagen in balans te brengen. Het voelt als een zegen. 

Ik heb in de tussentijd de energie gevonden om me wat steviger te verdiepen in hoe trauma nu eigenlijk werkt en als je dat deurtje eenmaal open doet, dan gaat er een wereld voor je open, althans zo beleef ik dat. Ik lees er veel over en ook dat helpt me alles verder te integreren in mijn leven. 

Dus concluderend: het gaat nu bijzonder goed met me, ik voel me aan het begin staan van een onwijs inspirerende en vervullende tijd in mijn leven. Ik doe met veel vreugde rustige stappen in de richting van het werk als craniosacraaltherapeut waar ik bij mijn werkgever alle ruimte voor krijg. Ik ben ook als zelfstandige mijn praktijk aan huis aan het opbouwen. Met Joris samen is het geweldig en ik ben supertrots op wat we bereikt hebben tot nu toe. Ook de vrienden die in deze sekte gezeten hebben zijn voor mij enorm belangrijk geweest in dit hele proces, lotgenoten zijn zo belangrijk voor herstel. Ik kan het niet anders zeggen, ontroerend. 

Ik ben dankbaar voor hoe de afgelopen vijf jaren zijn geweest, voor alles wat ik heb kunnen doen om te komen tot het punt waar ik nu ben. En dit klinkt zo cliché dat ik het eigenlijk heel vervelend vind om te zeggen maar het is gewoon 100% waar: Ik heb echt hard geknokt en niet opgegeven. Dat had best wel gekund maar dat deed ik niet en nog steeds niet. Het leven is nou eenmaal niet gemakkelijk en iedereen krijgt dingen op zijn of haar pad waar hij of zij iets mee kan doen om te groeien. Dit is het voor mij geweest, tot nu toe dan.