Blog 1
Zoals gezegd, wil ik de gebeurtenissen in de komende blogs niet in chronologische volgorde beschrijven. Dus ik ga beginnen met een episode van mezelf in de sekte waar ik inmiddels 5 jaar in leefde.
De Leugenaar
Toegeven moest ik...toegeven dat ik geilde op alle mannen. Het voelde niet zo alsof ik dat deed, maar ik was zó bang, dat ik uiteindelijk toch maar toegaf dat het zo was.
Woensdagavond. We hadden, zoals altijd, samen chinees gegeten. Rond 20.00 uur was de tafel afgeruimd en zaten we met z'n allen rondom het vuur. Er was een open haard midden in de ruimte. De jongens en de meiden zaten apart van elkaar in de kring. We waren toen nog met zo'n 20 mensen, ongeveer evenredig verdeeld tussen jongens en meiden. Het was stil, zoals wel vaker, en op een bepaald moment zei René: "Wat is er nu weer aan de hand, wordt ik hier weer doodgezwegen!" en hij zei: "Jullie zijn die hoer toch niet?!" En hij bedoelde mij. Ik schrok, want ik zag het deze keer niet aankomen dat hij mij op de korrel had. Hij maakte wel tijdens het eten al nare toespelingen over mij, maar dat deed hij wel vaker. Maar meestal, als hij me voor achterlijk versleet, zei hij dat ik er niks aan kon doen omdat ik er nog niet zo lang bij zat en nog veel moest leren.
Ik was gespannen en stil. Hij had dus iets tegen me op dit moment, want zijn boosheid richtte zich dit keer tot mij. Ik stamelde en probeerde iets te zeggen, maar dat ging niet, mijn mond werd gesnoerd. René betichtte me van liegen, al voordat ik iets had kunnen zeggen. "Jij kunt toch niks en je wil ook helemaal niks van de hogere ethiek die wij hier na willen leven", zo kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd op denigrerende toon. "Je bent achterlijk! Je bent een slet en goedkoop! Als jij je mond opendoet op het hogere niveau, wordt alles ineens goedkoop en hoerig. Je moet je bek dichthouden!" Ik was ontzettend bang, ik liet het over me heen komen, ik zei maar niks meer, want anders kreeg ik weer een volle laag van deze ellende over me heen. Deze tirade duurde een kwartier ongeveer, al leek het zoveel langer.
Iedereen was stil, gespannen, zelf ook angstig waarschijnlijk. Tot iemand zich herpakte en het woord durfde te richten naar René. Francien had een vraag aan René over de esotheriek. René begon een uitleg over de noodzaak van het leven, hoe belangrijk het is om de regels van Bushido te volgen. Een vrij uitgebreid verhaal dit keer en iedereen hing aan zijn lippen en wilde zijn raad ter harte nemen. Ook ik natuurlijk!!! Al zat ik vol spanning en angst, ik wilde verbeteren, ik wilde sterker worden! Ik was zó bang dat ik niks mocht zeggen, dat ik geen vragen had en dus ook maar niks zei om de zojuist gecreëerde, opbouwende sfeer niet te verpesten. Tot, halverwege de avond, René ineens tegen me zei: "Jij, wat dóe je hier! Zit hier maar wat, je bek dicht te houden. Ga uit mijn zicht zitten!" Dus ik verplaatste me naar de andere kant van waar René zat, zodat hij me achter de kachel niet kon zien. Maar hij liet het niet los, ergerde zich zó aan mij, hij liep naar me toe: "Ga staan!" Dus ik stond op, rillend van angst. Op kwade toon zei hij: "Wat doe je hier als je niks kunt, de hele avond je bek dichthoudt, liegt dat je wil verbeteren, maar nooit iets vraagt?!" Ik stamelde: "Maar...ik wil wél verbeteren, ik dacht dat ik beter niks kon zeggen om je niet te irriteren, ik was bang." Hij schreeuwde kwaad: "Laf kutwijf!" En hij stompte me in de bank met 2 vuisten tegen mijn borst. "Sta op, schiet op!" "Hoezo lieg je tegen mij?!" Ik zei: "Ik lieg niet." En BAM, een klap tegen mijn rechterwang. "Vertel op", zei hij "wat kom je hier doen?!" En ik zei: "Ik wil genezen, jouw lessen volgen." En BAM, weer een klap, nu tegen mijn linkerwang. Dit ging zo een aantal keren door.
Wat ik had moeten zeggen volgens hem was dat ik alleen maar voor de vriendschap kwam en om de jongens te neuken. Terwijl dat laatste al zéker niet zo was! Vriendschap en geborgenheid, ja, dat ook, maar ik vond de kungfulessen geweldig en de broederschap, ik vond de esotherische lessen interessant en daar wilde ik meer van weten!
René verzocht de meiden om met me te praten, maar omdat ik volgens hem alles bij elkaar loog, moesten ze stoppen met me te helpen inzicht te geven. Ik was volgens René een parasiet, verderfelijk en als ze met me zouden praten of omgang zouden hebben, zou ik ze aantasten. Dus, ik stond alleen, heel alleen, midden in een groep.
(Lees hieronder verder)
Misschien word je hier stil van of juist verdrietig, boos kan ook. Misschien kun je het niet begrijpen waarom ik dan zo lang zou blijven terwijl ik zo behandeld werd. Dat kan en dat kan ik me ook goed voorstellen. In de komende serie blogs ga ik zoveel mogelijk beschrijven, waardoor er mogelijk wat inzicht of begrip kan ontstaan. Gemiddeld kan iemand die het niet meegemaakt heeft het zich niet voorstellen, maar lees het, neem het in je op als een boek...een waargebeurd verhaal, wat het dus ook is...
Om alvast een beetje meer inzicht te geven vertel ik je graag over hoe ik in de sekte terecht ben gekomen.
In september 2004 ging ik voor het eerst mee naar een verjaardagsfeestje van de groep. Een aparte sfeer hing er wel. Het was een feestje, zonder de gezelligheid en uitbundigheid die ik gewend was. Het leek eerder wat gespannen. René verwijtte de mensen op een bepaald moment dat ze mij een ongemakkelijk gevoel bezorgden, alsof ik er niet bij hoorde. Ze moesten fatsoenlijk zijn. Nouja...ik voelde me daarna nog ongemakkelijker, maar goed, toen werd er wat meer met me gepraat.
Hieraan vooraf gaat een tweetal jaren, waarin ik lessen nam bij René. Eerst tai-chi, later ging dat over in kungfu. Ik ging bij tai-chi, omdat ik zocht naar een manier om meer ontspanning te krijgen. Ik zat al een poosje niet lekker in mijn vel. Het beviel me erg goed, de vechtbewegingen en de mensen waarmee ik trainde. Al gauw wilde ik iets intensievers dan tai-chi doen en zodoende ging ik meedoen met de lagere groep van kungfu.
Er was een onderverdeling in een lagere en een hogere groep. De hogere groep trainde al jaren, maar deze onderverdeling had in feite meer te maken met de spirituele ontwikkeling, dan met de fysieke capaciteiten van de mensen. Als je ver genoeg was, werd je 'gepromoveerd' door René. Als René vond dat iemand niet deugde tijdens de spirituele lessen die hij in Kessel gaf, dan werd je teruggezet naar de lagere groep. Dit was voor mij allemaal nog niet van toepassing, want ik deed daar niet aan mee en wist daar ook niks van. Ik had alleen de fysieke vechtlessen, kungfu. We deden overigens ook nooit mee aan wedstrijden. Het motto was: via het lichaam naar de geest. René vond het niet nodig om wedstrijden te doen, zo zei hij.
Naarmate ik langer bij kungfu zat leerde ik de mensen ook beter kennen. Ik merkte de sfeer op die nogal close was. Allemaal dezelfde kleding, dezelfde soort auto's enz. Het was een soort broederschap/vriendschap die ik zelf niet kende en het had voor mijn gevoel een diepere lading, het maakte me erg nieuwsgierig.
Ik kreeg verkering met een jongen van de groep. Hij zat er 'los-vast' bij en was assistent tijdens de les. Heel af en toe ging hij naar de lessen in Kessel. Uiteindelijk wilde ik daar wel meer van weten, al vertelde hij er nooit inhoudelijk over.
Na het verjaardagsfeestje wat ik hierboven beschreef werd ik tijdens de kungfu les een keertje uitgenodigd om eens met mijn vriend mee te komen naar Kessel. En dat deed ik dus.
Zondag. We trainden altijd op zondagochtend van tien tot elf uur. Daarna ging ik op deze bewuste zondag voor het eerst mee naar Kessel. Na de training wachtte iedereen op elkaar en zo ging de hele groep, in kolonne, op weg naar Kessel. Er werd gezorgd voor Chinees eten. Ik had mijn bestelling al doorgegeven aan een van de meiden die het regelde. Blijkbaar had iedereen een vaste taakverdeling. Om één uur gingen we eten, vaste prik. Ik was er voor het eerst, dus ik voelde wel dat er een wat gespannen sfeer hing. Tijdens het eten werd er vooral door René wat gepraat en af en toe zei er iemand anders wat. Na het eten, samen afruimen en daarna weer rond dezelfde tafel. Iemand stelde een vraag aan René, dat was blijkbaar de bedoeling, het ging over een dieper probleem van iemand. René gaf antwoord. Daarna ging René vertellen, een uitleg gaf hij en Mieke gaf af en toe een aanvulling. Voor mij was het, werkelijk!, alsof ze ín mijn hoofd zaten. Allerlei antwoorden waarnaar ik op zoek was, dingen waar ik in mijn leven tegenaan liep...ze hadden begrip, erkenning en antwoorden, terwijl ik niets had gezegd of gevraagd. Ik heb de boekjes nog waarin ik naderhand geschreven heb...het was werkelijk ongelofelijk, onvoorstelbaar! Voor mij althans, toentertijd. Ik vond het geweldig én dit was wat ik zocht, dit had ik nodig! Ik was verbaasd en tegelijkertijd enorm onder de indruk van zowel René als Mieke.
Er werd me verteld dat René allerlei hoge studies in psychologie had gedaan en natuurlijk hoge dannages in vechtkunst had behaald en Mieke was zijn leerlinge en tevens levenspartner.
Deze ervaring was voor mij zó indrukwekkend dat ik er graag vaker bij wilde zijn en meer wilde weten erover. Zodoende ging ik vanaf die tijd wekelijks op zondag na de kungfu les mee naar Kessel.
Hieronder een passage uit mijn dagboek wat ik destijds schreef:
Je bent aan het einde gekomen van mijn eerste blog. Dankjewel voor het lezen! Als je wil mag je een reactie geven via het contactformulier. Ik wens geen openbare reacties te laten plaatsen op deze site i.v.m. privacy en de gevoeligheid van het onderwerp.
Tot de volgende!